I'm Thinking of Ending Things

De grens tussen realiteit en verbeelding

Iain Reid, een Canadese schrijver, werd bekend door zijn debuutroman 'I'm Thinking of Ending Things', gepubliceerd in 2016. Deze psychologische thriller kreeg veel lof vanwege de beklemmende sfeer, de onvoorspelbare verhaallijn, en de diepgaande psychologische thema's.

Introspectief en existentieel Het verhaal volgt een jonge vrouw die met haar nieuwe vriend op weg is naar zijn afgelegen ouderlijk huis om zijn ouders te ontmoeten. Terwijl ze twijfelt over hun relatie, worden de gebeurtenissen steeds vreemder en verontrustender. Wat begint als een ongemakkelijke kennismaking verandert al snel in een surrealistische, bijna koortsdroomachtige ervaring, waarbij de grens tussen realiteit en verbeelding vervaagt. Uiteindelijk blijkt dat niets is wat het lijkt, en het boek duikt diep in thema's als identiteit, geheugen, en existentiële angst.

Zijn schrijfstijl, zoals in dit boek duidelijk naar voren komt, is introspectief en vaak beklemmend, waarbij hij schijnbaar eenvoudige gedachten weet om te buigen naar diepe filosofische en existentiële vragen en de lezer dwingt na te denken over de aard van het mens-zijn en de onontkoombaarheid van het bestaan. Een voorbeeld hiervan is wanneer het hoofdpersonage nadenkt over de onmogelijkheid om te ontsnappen aan haar gedachten:

"Niets kan gebeuren zonder een gedachte. De hele wereld begint met een gedachte. Dus hoe stop ik met denken? Hoe stop ik deze voortdurende maalstroom? Maar stoppen met denken betekent iets anders worden, iets anders dan mens. We worden gedefinieerd door onze gedachten. We kunnen niet niet denken. En dus is de wereld er altijd, draait altijd, en we kunnen er niet aan ontsnappen."

De verfilming door Charlie Kaufman (2020) Bij het bekijken van de film voelde ik mij al in het het begin ongemakkelijk, alsof er iets niet klopte. De manier waarop de vrouw sprak over haar twijfels en de beklemmende sfeer tijdens de lange autorit door de sneeuw, raakten iets in mij. Ik herkende haar onzekerheden, die momenten waarop je je afvraagt of je wel de juiste keuzes maakt in het leven.

Eenmaal aangekomen bij het huis van zijn ouders, werd dat gevoel sterker. De gesprekken, de blikken, en de stilte voelden zo vreemd en ongemakkelijk aan. Het was alsof ik naar een droom keek die ik niet helemaal kon plaatsen, maar die iets zei over wie ik ben en waar ik bang voor ben. Naarmate de film vorderde, werd het duidelijk dat dit geen traditionele vertelling was, maar een koortsdroom, een vervaging van realiteit en verbeelding. Ik kon niet anders dan meegaan in de verwarring. Wat betekent het om ergens een einde aan te maken? Gaat het over een relatie, een gedachte, of misschien iets diepers, zoals een levensfase die je achter je moet laten?

Het einde van de film liet me achter met een ongemakkelijk gevoel en een drang om alles te heroverwegen. Dit is geen film die je passief bekijkt; het daagt je uit om na te denken en jezelf te confronteren met vragen die je liever vermijdt. In die vreemde, soms verwarrende beelden vond ik een spiegel, iets dat me liet nadenken over mijn eigen leven, keuzes, en angsten. Het was een ervaring die me niet snel losliet.

De visuele ervaring van de film is net zo belangrijk als het verhaal zelf, en zorgde ervoor dat het thema nog lang bleef hangen nadat ik hem had gezien.

De cinematografie van de film speelt hier een cruciale rol. Elk beeld is zorgvuldig gekozen om je te laten nadenken en voelen, zelfs als het niet altijd duidelijk is waarom. De film gebruikt kadrering, kleur en camerabewegingen om een sfeer te creëren die je soms ongemakkelijk laat voelen, wat perfect aansluit bij de mentale onrust van de personages. Wat me opviel, was hoe de camera vaak dicht op de personages zit, met lange, trage scènes en close-ups die je bijna dwingen om mee te voelen met hun emoties. De kleuren wisselen tussen koele, bleke tinten en warmere, vollere kleuren, passend bij de wisselende stemmingen en de verwarring die de personages ervaren. De film speelt ook met ruimte en tijd op een manier die verwarrend kan zijn. Het ouderlijk huis voelt zowel vertrouwd als vreemd aan, met subtiele veranderingen in het decor en de belichting die je het gevoel geven dat er iets niet helemaal klopt.

De vierkante cadrage in I'm Thinking of Ending Things voelt heel bewust gekozen aan. Het zorgt ervoor dat de film nog benauwder en claustrofobischer aanvoelt, wat perfect past bij het ongemak dat de personages ervaren. Door het kleinere kader ligt de focus veel meer op hun gezichten en emoties, wat de innerlijke spanning echt goed laat overkomen. Het voelt ook een beetje vreemd, omdat we normaal gesproken breedbeeld gewend zijn, en dat past precies bij de vervreemding die de film oproept. Het is alsof de personages gevangen zitten in hun eigen gedachten, en dat merk je in elke scène.

Een film geschikt voor kijkniveau 4 (analyserend kijken)

Hoewel er geen specifieke leeftijdsclassificatie wordt vermeld, bevat de film enkele verontrustende en ongemakkelijke scènes. Daarom wordt aanbevolen om de film te bekijken met een leeftijd van 14 jaar en ouder. De film verkent diepgaande thema’s over depressie, eenzaamheid en de kloof tussen gedachten en handelingen, dus oudere tieners en volwassenen zullen waarschijnlijk het meeste uit deze film halen.